Ἡ ἀληθινή δραματική ἰστορία ἑνός νέου, πού στήν περίοδο τῆς ἀποστασίας του ὑποτάχθηκε στά θελήματα τῶν πονηρῶν δαιμόνων, βασανιζόμενος ἐπί ἀρκετά χρόνια μέσα στά δαιδαλώδη καί σκοτεινά σοκάκια τῆς ἁμαρτίας, τῆς πλάνης, τῆς μαγείας καί τοῦ σατανισμοῦ, καθώς ἐπίσης ἡ ἐπιστροφή καί ἡ σωτηρία του μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τή βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Τό βιβλίο στολισμένο μέ τετραχρωμία ἐξωφύλλου περιλαμβάνει, ἐπικαίρως, ἐκτεταμένο ἀπάνθισμα ἀπό τήν κατατοπιστική πραγματεία τοῦ ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου περί μαγείας, καθώς ἐπίσης καί τήν εὐχή τοῦ Μεγ. Βασιλείου κατά τῶν πονηρῶν δαιμόνων καί τῆς μαγείας.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
... Μιά φορά, ὅταν τέλειωσα τήν ἐξομολόγηση, μέ ρώτησε ὁ πνευματικός μου ἐάν ἔχω τίποτε ἄλλο νά προσθέσω. Ἐκείνη τή στιγμή μοῦ ἦρθε στό νοῦ μιά σοβαρή ἁμαρτία ἀπό τά παλιά, ἀλλά δίστασα νά τήν πῶ. Μέ ξαναρωτάει: "Παιδί μου, μήπως ἔχεις τίποτε ἄλλο νά μοῦ πεῖς;"
Κι ἐγώ τότε τοῦ ἀπάντησα ἀρνητικά. Καθώς ὅμως γύριζα στήν πατρίδα μου, οἱ τύψεις δέν μέ ἄφηναν νά ἡσυχάσω. Σκέφθηκα πώς, ἄν τοῦ κρύβω ἁμαρτίες, δέν ἔχει νόημα νά ἐξομολογοῦμαι. Ἀποφασίζω λοιπόν ἀμέσως νά ξαναγυρίσω στό μοναστήρι τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα μόνο καί μόνο γι' αὐτήν τήν ἁμαρτία. Πράγματι, τήν ἄλλη ἑβδομάδα ξαναπῆγα καί ὁ Γέροντας μέ ὁδήγησε σέ μιά αἴθουσα μέ δυό πόρτες. Καθίσαμε κοντά στή μία πόρτα καί τότε τοῦ λέω: "Τήν προηγούμενη φορά ὁ δαίμονας δέν μέ ἄφησε νά ἐξομολογηθῶ μιά ἁμαρτία καί ἦρθα νά τήν πῶ τώρα". Ἐκεῖνος μέ ἐνθάρρυνε: "Εὖγε, παιδί μου, πέστην τώρα νά λυτρωθεῖς". Κι ἐγώ ἀμέσως τήν ἐξομολογοῦμαι χωρίς δισταγμό. Μόλις τελείωσα, ἀκούγεται ξαφνικά ἕνας δυνατός κρότος, σάν ν' ἄνοιξε καί νά ξανάκλεισε μέ πάταγο ἡ ἀντικρινή πόρτα. Βέβαια ἡ πόρτα δέν ἄνοιξε καθόλου. Παρέμενε συνεχῶς κλειστή. Τόν κρότο αὐτό πρέπει νά τόν ἄκουσε καί ὁ Γέροντας, ὡς φαίνεται, γιατί τόν εἶδα νά κινεῖ μέ φανερή ταραχή τό κεφάλι του. Ἤμουν ὅμως τόσο χαρούμενος πού ἔφυγε τό βάρος ἀπό ἐπάνω μου, ὥστε λησμόνησα νά σχολιάσω ἐκείνη τήν ὥρα μέ τόν Γέροντα τόν κρότο αὐτό. Ἀλλά μέσα μου ἤμουν σίγουρος ὅτι ἦταν ὁ δαίμονας, πού ἔσκασε ἀπό τό κακό του κι ἔφυγε ἐξοργισμένος, ἐπειδή ἐξομολογήθηκα αὐτήν τήν ἁμαρτία.
Τό γεγονός αὐτό δείχνει καθαρά ὅτι ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἱερή καί συγχωρεῖ ἁμαρτίες, γιατί διαφορετικά δέ θά εἶχε λόγο νά ἐξοργισθεῖ ὁ δαίμονας...