Ἡ Ὁδός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

sotirOdosIhsoubig...Ἡ ὁδός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι καί λέγεται ὁδός, διότι μέ τήν διδασκαλία Του καί τήν θυσία Του ἄνοιξε στούς ἀνθρώπους τήν πορεία πρός τήν αἰώνια ζωή, τήν ὄντως ζωή. Εἶναι καί λέγεται ὁδός, διότι μόνο δι’ αὐτῆς μπορεῖ κανείς νά φθάση στόν οὐρανό, νά ἀνέβη πρός τόν Πατέρα. Εἶναι ἡ ὁδός πού ἑνώνει οὐρανό καί γῆ.
Καί αὐτή ἡ ὁδός εἶναι εὐθεῖα· δηλαδή ὁ ὁδοιπόρος βαδίζει μέ σταθερότητα ἐμπρός, βλέπων τούς συνοδοιπόρους του ἀλλά καί ἀτενίζων τό βάθος τῆς ὁδοῦ, ὥστε νά ἐλέγχη τί ὑπάρχει γιά νά μπορῆ νά προφυλαχθῆ. Ἀντιθέτως, ἡ καμπύλη ὁδός κρύπτει τό ὀπτικό πεδίο, καθώς καί τούς καραδοκοῦντες ἐχ-θρούς (Ψαλμ.106,7). Λέγει ὁ προφήτης Ἡσαΐας: «Ὁδός εὐσεβῶν εὐθεῖα ἐγένετο, καί παρεσκευασμένη ἡ ὁ-δός τῶν εὐσεβῶν» (26,7). Καί, βεβαίως, ἡ δύναμις πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ εὐθεῖα ὁδό εἶναι μόνο ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος... (ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου).

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

...Τίθεται, ἐν προκειμένῳ, τό ἐρώτημα: Μήπως οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀνασταλτικός παράγων στό νά ἀγαπήση τόν Χριστό; Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἡ μετάνοια, ὁ δρόμος ἀγαπήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι  ἀνοικτός καί ὁ ἄνθρωπος εὐπρόσδεκτος. Συμβαίνει, βεβαίως, πολλές φορές, σέ στιγμές αὐτοκριτικῆς, νά κινδυνεύη ὁ ἄνθρωπος νά παρασυρθῆ σέ σκέψεις ἀπελπισίας, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν σωτηρία του. Γι’ αὐτό, ἀπαραίτητο εἶναι νά ὁπλίση τήν ψυχή του μέ ἀπαρασάλευτη ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη στόν Χριστό, χωρίς νά παραχωρῆ τόπο ἐνεργείας στόν ζιζανιοσπορέα δαίμονα. Ἔτσι, ἡ ἐμπιστοσύνη θά καρποφορήση μέ τό ὅτι, διά τῆς μετανοίας, θά ἐκδιώξη ἐκ τῆς ψυχῆς του τόν φόβο τοῦ αἰωνίου θανάτου, τόν ὁποῖο προωθεῖ στήν ψυχή ὁ διάβολος. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά πιστεύση ἀπολύτως ὅτι, ἄν οἱ ἁμαρτίες του τόν ὁδηγοῦν στήν ἀπελπισία, οἱ ἀξίες, τουναντίον, πού ὑπάρχουν στόν Χριστό γιά κάθε ἄνθρωπο  καί πού εὑρίσκονται στήν δυνατότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου νά τίς ἀξιοποιήση, προσφέρουν σ’ αὐτόν ἰσχυρότατα κίνητρα γιά νά ἐλπίζη στήν σωτηρία του. Ὁ Χριστός διά τοῦ θανάτου Του μᾶς ἔδωσε  πολύ περισσότερα προνόμια ἀπ’ ἐκεῖνα πού ἐχάσαμε ἐξ αἰτίας τῆς διαπραχθείσης ἁμαρτίας μέ τήν πτῶσιν τῶν Πρωτοπλάστων. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι διδάσκαλος αὐτῆς τῆς ἐλπιδοφόρου προσφορᾶς: «Οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» (=Ἐκεῖ ὅπου ἐπληθύνθη ἡ ἁμαρτία, ἐδόθη πολύ ἀφθονωτέρα ἡ χάρις) (Ρωμ.5,20). Ἡ ἐλπίς τῆς σωτηρίας εἶναι ἰσχυροτάτη, διότι ἐμπίπτει στήν μεγάλη προσφορά τοῦ Λυτρωτοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἐπωμίσθηκε ὅλες τίς παραβάσεις μας καί τίς ἐπλήρωσε μέ τό Αἷμα Του. Ἐπῆρε τίς ἁμαρτίες  μας, σάν νά ἦσαν δικές Του, καί ἐζήτησε «συγγνώμην» ἀπό τόν Θεό. Καί ἦταν τόσο λυτρωτικό τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ πού ἐλάφρυνε τήν θεία δικαιοσύνη. Συνεπῶς,  ἄν κάποιος χάνεται, δέν προέρχεται ἀπό ἔλλειψιν ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης ἀλλά ἀπό τήν ἀμέλειά του νά ἐπωφεληθῆ ἐξ αὐτῆς. Ὁ Χριστός δέν ἦλθε γιά νά ἀπολέση τόν ἄνθρωπο, ἀλλά γιά νά τόν σώση...


Εκτύπωση   Email