...Σκοπός αὐτοῦ τοῦ πονήματος εἶναι καθαρῶς ἡ ἱστορική προσέγγισις στιγμῶν τῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου, ὥστε νά ἀντλῆται ἐξ αὐτῶν κάθε δυνατή πληροφορία περί τῆς μοναδικότητος τοῦ θείου προσώπου της καί ἰδιαιτέρως τῆς ἄμεσης συμβολῆς της στήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένου. Ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ θεαρέστως τό Ἐκλεκτό τοῦτο πρόσωπο, διά τοῦ ὁποίου ἐφανερώθη στούς ἐπί γῆς ἀνθρώπους τό μυστήριο πού ἐκρύπτετο προαιωνίως στήν βουλή τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ, δηλαδή ἡ Σάρκωσις τοῦ θείου Λόγου. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε, ἐν χρόνῳ, μυστικῶς, σάρκα μέσα στήν γαστέρα τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου... (ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου).
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
...Ἡ Θεοτόκος Μαρία ἦταν πάντοτε καί κατά πάντα παρθένος, καθότι παρθενία ὑπάρχει καί στό σῶμα καί στόν νοῦ καί στήν ψυχή. Ἴσως φαίνεται περίεργο, ὅμως εἶναι ἀληθές, ὅτι δύναται κανείς καί μέ τόν λόγο νά πορνεύσῃ καί μέ τόν ὀφθαλμό νά μοιχεύσῃ, καί ἡ ἀκοή του νά μολυνθῇ καί νά δεχθῇ τό μόλυσμα στήν καρδιά του, ἀλλ' ἀκόμη καί νά περάσῃ τά ὅρια τῆς σωφροσύνης καί νά πιῇ καί νά φάῃ πάνω ἀπό τό μέτρο. «Ὅλος ὁ βίος καί ἡ ζωή καί τό ἦθος» τοῦ ἀνθρώπου ὀφείλει νά «παρθενεύῃ». Ἡ Θεοτόκος ἦταν «διά βίου παντός Ἀειπάρθενος, ἄχραντός τε καί ἀκηλίδωτος». Εἶχε ἀπόλυτη ἁγνότητα, καθότι ἦταν παρθένος καί στό σῶμα καί στήν ψυχή καί στίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς καί διατηροῦσε ὅλες τίς αἰσθήσεις τοῦ σώματός της ἔξω ἀπό κάθε μολυσμό. Στήν ζωή τῆς Θεοτόκου ἴσχυε πάντοτε ὡς κρηπίδα «ἡ καινή κτίσις», δηλαδή ἡ ζωή τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτήν τήν ζωή ζοῦσε, ὅπως θά ἐπικρατήσῃ μέ τήν δευτέρα ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ καί ὅπου δέν θά ὑπάρχῃ ἄρσεν καί θήλυ, ἀλλ' ὅλοι θά εἶναι «εἷς» ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ...
