Μακ. Μητρ. Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως κυροῦ Θεοφίλου

Ἐγγράφομαι σήμερα 29 Ἰουλίου 1997 μαθητής εἰς τό πανεπιστήμιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, εἰς τό πανεπιστήμιο αὐτό τῆς ἀρετῆς, τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς μετάνοιας καί τῆς ὑπακοῆς.

Μακ. Μητρ. Ἐλευθερουπόλεως κυροῦ Εὐδοκίμου

Χαρά ἀνεκλάλητος πλημμυρίζει τήν ψυχή μου κατά τήν ἐπίσκεψή μου εἰς τήν θεόσωστον Ἱεράν Σταυροπηγιακήν καί Συνοδικήν Μονήν τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Τό προσκύνημα αὐτό χαρίζει εἰς τόν ἐπισκέπτην ἀνάπαυσιν ψυχῆς καί σώματος καί τό ἐν αὐτῇ ἐκπηγάζον ζείδωρον πνευματικόν ὕδωρ δροσίζει τήν ψυχήν τοῦ ἐπισκέπτου βοηθῶντας τον νά ὑψώσει τήν καρδίαν πρός τά ἄνω καί νά εὐχαριστήσει τόν πάντιμον Δημιουργόν διά τήν μεγάλη ὀμορφιά, ἡ ὁποία στολίζει τά γύρω. Συγχαίρω τόν πανοσιολογιώτατον ἅγιον Καθηγούμενον καί τήν ἀδελφότητα διά τό συντελούμενον ἔργον των. Εὔχομαι ταπεινῶς ὅπως ὁ πανάγαθος Θεός εὐλογῇ πάντα τά ἔργα τῶν ἐνταῦθα ἐνασκουμένων, πρός προαγωγήν τοῦ μοναστικοῦ ἰδεώδους.

Μετά πολλῶν πατρικῶν εὐχῶν
ὁ Ἐλευθερουπόλεως Εὐδόκιμος.

Μακ. Μητρ. Κορίνθου κυροῦ Παντελεήμονος

Ἐπισκεφθείς τήν Ἱ. Μονήν Συνοδικήν καί Σταυροπηγιακήν ἐχάρην τά μέγιστα καί κατενύγην καί ἠγαλλιασάμην. Εὔχομαι αἱ ὑπάρχουσαι λείαν δευτερεύουσαι δυσκολίαι, ὅσον ἀφορᾶ τήν Σταυροπηγιακήν-Συνοδικήν συγκρότησίν της, νά παρακαμφθοῦν, ὡς ἐν τῇ πραγματικότητι ἀνύπαρκται, καί νά ἠρεμίσουν οἱ ἀγωνιζόμενοι πατέρες πρός δόξαν Θεοῦ καί χαράν πάντων τῶν ἀγαπώντων αὐτούς καί ἐκτιμώντων καί ἐπίσης πρός χαράν καί τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Χριστοδούλου τοῦ φιλομονάχου καί τοῦ Σεβ. ἁγ. Ἀττικῆς.

Μακ. Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Αἰσθάνομαι πολλήν εὐγνωμοσύνην εἰς τήν Θεοτόκον Μαρίαν, πού ὡς “κουροτρόφος παρθένων”, ὡς ἡ μεγίστη τῶν ἡσυχαστριῶν, κατά τόν θεῖον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, καί ὡς ἡ μεγαλυτέρα “προπαγανδίστρια” καί προστάτις τοῦ μοναχισμοῦ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ, ἐχάρισε κι ἕνα ἀκόμη ἀνδρῶον μοναστήριον ἐν Ἑλλάδι καί στήν περιφέρειαν τῆς Ἀττικῆς, ἀφιερωθέν στόν μέγιστον τῶν ὀρθοδόξων μυστικῶν θεολόγων, τόν θειότατον πατέρα Συμεών τόν Νέον Θεολόγον. Εἶχα τήν χαρά νά ζήσω ἕνα εἰκοσιτετράωρον μέσα στήν καλήν ἐκλογάδα τοῦ Χριστοῦ, στά θετά τέκνα τῆς Θεοτόκου, πού συνήγαγε ἐκ περάτων ἕως περάτων, γιά νά διηγοῦνται τήν δόξαν της , νά ψάλλουν τήν καινήν ᾠδήν στό Ἀρνίον καί νά ἐξαγγέλουν τά μεγαλεῖα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, πού ἐξακτινώνει μέ τό θεῖον καί ἄκτιστον φῶς του ὁ τεθεωμένος Ἅγιος.... Εὔχομαι ἐκ καρδίας, ὅπως ὁ Κύριός μας γλυκύτατος Ἰησοῦς μέ τίς πρεσβεῖες τῆς πανασπίλου Μητρός του καί τοῦ πλέοντος μέσα στό θεϊκόν Φῶς Συμεών, ὅπως τό νεοπαγές θεῖον καθίδρυμα ἀποβῇ λιμήν θαλαττευόντων, φάρος τῶν ἐν σκότει διαπορευομένων, κιβωτός σωτηρίας, ὑπό τήν ποιμαντικήν καθοδήγηση τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἀρχιμ. Χριστοδούλου. Ἀμήν.

Μοναχῆς Χριστονύμφης, Καθηγουμένης

Ἱ. Μονῆς Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρας Ἀττικῆς

Ὅλες οἱ ἀδελφές φεύγουμε ἐντυπωσιασμένες ἀπό τήν ἀγάπη, προθυμία καί πνευματικότητα τῶν ὁσιωτάτων πατέρων τῆς σεβασμίας καί Ἱερᾶς Μονῆς , καθώς καί τήν τελειότητα τῆς ὅλης συγκροτήσεως τῆς Μονῆς, ἰδιαιτέρως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ - καί αὐτά εἶναι λίγα πού γράφουμε.

Βύρωνος Γ. Πολύδωρα, τ. Ὑπουργοῦ

Σέβομαι τήν ἱερή στάση τῆς ἄσκησης. Ἡ ἀφοσίωσις ὡς γραμμή-ὁδηγός τῆς Πίστεως, εἶναι αὐτόχρημα φάρος γιά μένα. Θέλω μέ τήν ταπεινή γραφή μου νά πῶ ὅ,τι νιώθω γιά τό Μοναστήρι.

Εἶναι καταφύγιο τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό εἰκονοστάσι στό πνευματικό οἰκοδόμημα τοῦ Χριστιανοῦ. Εἶναι τό πρότυπο (γιά αἰῶνες) τῆς αἰσθητικῆς. Διδαχθήκαμε ἐμεῖς οἱ “ποιμένες” τόν ὁρισμό τοῦ κάλλους ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τό Μοναστήρι, ἀπό τό εἰκόνισμα, ἀπό τήν “μαντρούλα”, ἀπό τήν πύλη, ἀπό τό τέμπλο τό ξυλόγλυπτο, ἀπό τήν πολεμίστρα ἀκόμη. Τό Μοναστήρι εἶναι τό κάστρο τῆς Ρωμιοσύνης. Τό Μοναστήρι εἶναι τό κέντρο τῆς ἐπιμελητείας τοῦ Ἔθνους. Τό Μοναστήρι φιλοξενεῖ - εἶναι τό σπίτι τῶν πιό δυνατῶν πιστῶν, τῶν πρωταθλητῶν στήν πίστη, στήν εὐσέβεια, στήν εὐλάβεια, στήν λατρεία, στήν ἄσκηση, στό ἀνατείνεσθαι.

Προσεύχομαι, τώρα πού γράφω, νά μοῦ δώσει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος τή δύναμη νά τούς μοιάσω. Ἐδῶ, στό παράλιο βουνό τοῦ Εὐβοϊκοῦ, ἔχουμε μιά ἐπικύρωση, μιά δικαίωση τοῦ αἰώνιου μοναστικοῦ πνεύματος. Στήν ὀμορφιά, στό δέος, στή θεοπνευστία πού γεννᾶται καί διαχέεται ἐδῶ στόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, ἀνακράζει, ὡς ὀφείλει κανείς (φυσικά καί ὁ γράφων), “μέγας εἶ, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου”. Ἔργα καμωμένα μέ τίς προεκτάσεις τῶν χεριῶν Σου: τόν γέροντα Χριστόδουλο καί τούς ἀδελφούς μοναχούς. Τούς θέσαντας ἑαυτούς κάτωθεν τοῦ καλογερικοῦ σκούφου. Τούς ἐζωσμένους τή λουρίδα τοῦ χρέους, τοῦ ἀπό φυλακῆς πρωΐας.

Ἔχω καταλήξει στό βέβαιο πιά συμπέρασμα, πώς οἱ τίμιοι καλόγεροι ὅλων τῶν ἐποχῶν δέν νοιάζονται γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν τους. Δέν τούς ταιριάζει τέτοια “ἰδιοτέλεια”. Γιά τή σωτηρία τῶν δικῶν μας ψυχῶν παλεύουν. Τούς εὐχαριστῶ καί δοξάζω τόν Θεό γι' αὐτόν τόν καταμερισμό ἐργασίας. Προσεύχομαι στόν ἅγιο Συμεών νά μοῦ δώσει τήν εὐλογία του γιά τά δικά μου καλά, ὑπέρ ἄλλων, ἔργα μου. Ὑπέρ τῆς πατρίδος καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Ἔτσι νιώθω καί θέλω νά εἶναι τό “γραφτό” μου.

Διονυσίου Μακρῆ, θεολόγου-δημοσιογράφου-συγγραφέα

(αρχισυντάκτη εκκλ. εφημ. «Στῦλος Ὀρθοδοξίας»)

Τό ἁγιορείτικο τυπικό καί ἡ παράδοση πού συναντᾶ ὁ ἐπισκέπτης στήν Σταυροπηγιακή καί Συνοδική Μονή τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου συμβάλλει στό νά προσευχηθεῖ κανείς πιό ἔντονα καί νά νιώσει τό μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας.