Ἡ μεγαλειώδης καί σωστική διαδικασία τῆς μετανοίας ἔχει περιγραφῆ ἀπό πολλούς καλάμους κατά τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως στήν πραγματικότητα ὅλοι αὐτοί δέν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά ὑπομνηματίζουν, ὁ καθένας μέ τόν δικό του τρόπο, τά θαυμάσια νοήματα πού βγῆκαν ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου, ὅταν μᾶς διηγήθηκε τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου.
Ἡ συνήθης ὀνομασία τῆς παραβολῆς ἐπικεντρώνεται βεβαίως στόν ἄσωτο γιό. Ὅμως πρόκειται γιά μιά ἱστορία ἡ ὁποία ὁμιλεῖ ἐξ ἴσου καί γιά τόν μεγαλύτερο γιό, ὁ ὁποῖος βιώνει καί παραμένει ἀλύτρωτος ἀπό τό δικό του δρᾶμα καί ὁ ὁποῖος διαχρονικά βρίσκει δυστυχῶς πολλούς μιμητές. Ἐπίσης θά μποροῦσε νά ὀνομαστῆ καί παραβολή τοῦ εὔσπλαγχνου πατέρα, ἀφοῦ ἡ δική του μορφή δεσπόζει καί εἶναι αὐτή πού δίνει τήν ἐλπίδα καί τή δυνατότητα τῆς ἐπιστροφῆς... (ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου).
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
... Κάπως ἔτσι θά ἀντιμετώπισε μέσα του τό ξεπόρτισμα τοῦ ἀδελφοῦ του ὁ πρεσβύτερος γυιός. Θά λέγαμε μάλιστα, ὅτι ἡ ἄσωτη καί ἀχάριστη φυγή τοῦ ἀδελφοῦ του, ἔθρεψε πιό πολύ τήν ἀλαζονική του αὐταρέσκεια. «Δόξα τῷ Θεῷ», θά εἶπε μέσα του, «ἐγώ δέν τοῦ μοιάζω, ἐγώ εἰμαι ἠθικός, πιστός στόν πατέρα μου, ἄψογος. Δέν ἔχω τέτοια πάθη μέσα μου».
Οἱ τελευταῖες αὐτές σκέψεις εἶναι ἀσυνείδητες ψυχικές διεργασίες πού ἑδραιώνουν ἀκόμη περισσότερο τή φαρισαϊκή μας θρησκευτικότητα καί ἀρετή. Ἔτσι, ἀσυνείδητα, τό δρᾶμα τό ψυχικό τοῦ ἀδελφοῦ του ἔγινε τροφή τοῦ δικοῦ του ἐγωισμοῦ, γιατί ἀκριβῶς μέτραγε τήν ἀρετή του ὄχι ἀπό τήν ἀπόσταση πού χώριζε αὐτόν ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἀπό τήν ἀπόσταση πού τόν χώριζε ἀπό τόν ἄσωτο ἀδελφό του, ὁ ὁποῖος ὅμως, ἄν και εἶχε ὑποδουλωθεῖ στίς ἡδονές τῆς ζωῆς, ἐστερεῖτο, δόξα τῷ Θεῷ, τῆς φαρισαϊκῆς «ἀρετῆς».
Καί τά δυό ἀδέλφια ναυάγησαν. Ὁ μικρότερος ἔξω ἀπό τό λιμάνι, στή φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ὁ πόθος τῆς ἐπιστροφῆς ὅμως, ἡ λαχτάρα τῆς μετάνοιας, τόν ἔφεραν μισοπνιγμένο στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα. Ὁ δεύτερος ναυάγησε μέσα στό λιμάνι, μέσα στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα. Τό ναυάγιό του δέν εἶχε σάν κατάληξη τή σωτηρία του. Αὐτό τοὐλάχιστον διαφαίνεται ἀπό τήν παραβολή. Τόν ἔπνιξε τό αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας, τῆς αὐτοϊκανοποίησης καί τῆς περηφάνειας, ὅτι βρίσκεται στό σπίτι τοῦ πατέρα, ὅτι εἶναι ἀρχοντόπουλο καί ὅτι οἱ ἄλλοι οἱ ἐκτός τοῦ σπιτιοῦ εἶναι βρωμεροί καί ἀξιοπεριφρόνητοι...
