Ζωντανή Μετάδοση - Μάιος 2021
πού μεταδίδονται ἀπευθείας διαδικτυακά μέσω προγράμματος youtube, σύμφωνα μέ τό ὡράριο μεταδόσεων. Κάντε κλίκ στή διεύθυνση : https://www.youtube.com/watch?v=2EXlM7fcg2s
ΟΙ ἄνθρωποι καταδίκασαν τόν Θεό σέ θάνατο· ὁ Θεός ὅμως μέ τήν Ἀνάστασή Του «καταδικάζει» τούς ἀνθρώπους σέ ἀθανασία. Γιά τά χτυπήματα τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς· γιά τίς ὕβρεις τίς εὐλογίες· γιά τόν θάνατο τήν ἀθανασία. Ποτέ δέν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσο μίσος πρός τόν Θεό, ὅσο ὅταν τόν σταύρωσαν· καί ποτέ δέν ἔδειξε ὁ Θεός τόση ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους, ὅση ὅταν ἀναστήθηκε.
Οἱ ἄνθρωποι ἤθελαν νά καταστήσουν τόν Θεό θνητό, ἀλλά ὁ Θεός μέ τήν Ἀνάστασή του κατέστησε τούς ἀνθρώπους ἀθάνατους. Ἀναστήθηκε ὁ σταυρωθείς Θεός καί θανάτωσε τόν θάνατο. Ὁ θάνατος δέν ὑπάρχει πλέον. Ἡ ἀθανασία κατέκλυσε τόν ἄνθρωπο καί ὅλους τούς κόσμους του.
Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου ἡ ἀνθρώπινη φύση ὁδηγήθηκε τελεσίδικα στήν ὁδό τῆς ἀθανασίας, κι ἔγινε φοβερή ἀκόμη καί γιά τόν ἴδιο τόν θάνατο. Γιατί πρίν τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν φοβερός γιά τόν ἄνθρωπο, μετά ὅμως τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερός γιά τόν θάνατο. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέ τήν πίστη στόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπο, τότε ζεῖ ὑπεράνω τοῦ θανάτου. Καθίσταται ἀπρόσβλητος καί ἀπό τόν θάνατο. Ὁ θάνατος μετατρέπεται σέ ὑποπόδιο τῶν ποδῶν του : «Ποῦ εἶναι, θάνατε, τό κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ἅδη, ἡ νίκη σου;»[1]. Ἔτσι, ὅταν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος πεθαίνει, ἀφίνει ἁπλῶς τό ἔνδυμα τοῦ σώματός του, γιά νά τό ἐνδυθεῖ καινούργιο τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας.
Μέχρι τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦταν ἡ δεύτερη φύση τοῦ ἀνθρώπου· ἡ πρώτη ἦταν ἡ ζωή, καί ἡ δεύτερη ὁ θάνατος. Ὁ ἄνθρωπος εἶχε συνηθίσει τόν θάνατο σάν κάτι τό φυσικό. Ἀλλά μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος ἄλλαξε τά πάντα: ἡ ἀθανασία ἔγινε ἡ δεύτερη φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε στόν ἄνθρωπο κάτι τό φυσικό, καί ὁ θάνατος ἔγινε τό ἀφύσικο. Ὅπως μέχρι τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν φυσικό στούς ἀνθρώπους νά εἶναι θνητοί, ἔτσι μετά τήν Ἀνάσταση ἔγινε γι’ αὐτούς φυσική ἡ ἀθανασία.
Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητός καί περιορισμένος· διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καί αἰώνιος. Σ’ αὐτό ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμη, τό κράτος καί ἡ παντοδυναμία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Καί γι’ αὐτό χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν θά ὑπῆρχε κἄν ὁ χριστιανισμός. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τό μεγαλύτερο θαῦμα μεταξύ τῶν θαυμάτων. Ὅλα τά ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπό αὐτό καί συνοψίζονται σ’ αὐτό. Ἀπό τήν Ἀνάσταση πηγάζουν καί ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσευχή καί ἡ θεοσέβεια. Οἱ δραπέτες μαθητές, αὐτοί πού ἔφυγαν μακριά ἀπό τόν Ἰησοῦ ὅταν πέθανε, ἐπέστρεψαν σ’ Αὐτόν, ὅταν ἀναστήθηκε. Καί ὁ Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος, ὅταν εἶδε τόν Χριστό νά ἀνασταίνεται ἀπό τόν τάφο, τόν ὁμολόγησε Υἱό τοῦ Θεοῡ. Μέ ὅμοιο τρόπο καί ὅλοι οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἔγιναν χριστιανοί, διότι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί νίκησε τόν θάνατο. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο πού καμιά ἄλλη θρησκεία δέν τό ἔχει· αὐτό εἶναι ἐκεῖνο πού ἀνυψώνει τόν Κύριο πάνω ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τούς «θεούς»· αὐτό εἶναι ἐκεῖνο πού κατά τρόπο μοναδικό καί ἀναμφισβήτητο δείχνει καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί Κύριος σέ ὅλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους.
Χάρη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, χάρη στή νίκη πάνω στόν θάνατο οἱ ἄνθρωποι γίνονταν, γίνονται καί θά γίνονται πάντοτε χριστιανοί. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἱστορία ἑνός καί μοναδικοῦ θαύματος, τοῦ θαύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο συνεχίζεται διαρκῶς σέ ὅλες τίς καρδιές τῶν χριστιανῶν ἀπό μέρα σέ μέρα, ἀπό ἔτος σέ ἔτος, ἀπό αἰώνα σέ αἰώνα μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία.
Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται ἀληθινά ὅχι ὅταν τόν φέρει στόν κόσμο ἡ μητέρα του, ἀλλά ὅταν πιστεύσει στόν Ἀναστάντα Σωτήρα Χριστό, διότι γεννιέται στήν ἀθάνατη καί αἰώνια ζωή, ἐνῶ ἡ μητέρα γεννάει τό παιδί γιά τόν θάνατο, γιά τόν τάφο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων μας, ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἡ μητέρα τῶν ἀθανάτων. Μέ τήν πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, γεννιέται ὁ ἄνθρωπος ἐκ νέου, γεννιέται γιά τήν αἰωνιότητα.
[.....]
Γιά μᾶς τούς χριστιανούς ἡ ζωή πάνω στή γῆ εἶναι σχολεῖο, στό ὁποῖο μαθαίνουμε πῶς νά κερδίσουμε τήν ἀθανασία καί τήν αἰώνια ζωή. Γιατί τί ὄφελος ἔχουμε ἀπ’ αὐτή τή ζωή, ἄν μέ αὐτή δέν μποροῦμε ν’ ἀποκτήσουμε τήν αἰώνια; Ἀλλά γιά ν’ ἀναστηθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Χριστό, πρέπει πρῶτα νά συναποθάνει μ’ Αὐτόν καί νά ζήσει τή ζωή τοῦ Χριστοῦ σάν δική του. Ἄν ζήσει κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, θά μπορέσει νά πεῖ τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως μαζί μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο:
«Χθές συνεσταυρούμην Χριστῷ,
σήμερον συνδοξάζομαι·
χθές συνενεκρούμην, συζωοποιοῦμαι σήμερον·
χθές συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι».
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
(Ἐπιλογή καί ἐλεύθερη ἀπόδοση στήν νεοελληνική ἀπό τό βιβλίο
«Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος» τοῦ Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς)
[1] Α’ Κορ.15,55
Ἀδελφοί καί πατέρες,
Στίς χαλεπές ἡμέρες πού ζοῦμε, ἡ θανατηφόρος πανδημία διαπόρθμευσε στήν αἰώνια μακαριότητα τόν πολυσέβαστο Γέροντα καί καθηγούμενό μας ἀρχιμ. Χριστόδουλο καθώς καί ἄλλα προσφιλῆ μας πρόσωπα. Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ὁ σταυρωθείς καί ταφείς καί ἀναστάς Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά τούς χαρίσει τήν ἀναστάσιμη χαρά τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας του καί ἐμᾶς, πού διαπλέουμε ἀκόμη τό πέλαγος τῆς παρούσης ζωῆς, τούς ὁδοιπόρους τῆς ἐρημοποιημένης πνευματικῶς καί ὑλικῶς ἐποχῆς μας, νά ἐνισχύσει στή βίωση τῶν φρικτῶν καί ζωηφόρων Παθῶν του μέ ψυχές καί σώματα κεκαθαρμένα ἀπό κάθε ρυπαρότητα, ἀκαθαρσία καί ἐμπαθῆ ἐπιθυμία, φωτισμένα μέ τό σωτήριο φῶς τῶν θείων Παθημάτων του καί θεωμένα μέ τόν ζωοποιό Ἄρτο καί τό τίμιο Αἷμα τῶν ἀχράντων Μυστηρίων του, καί νά μᾶς ἀξιώσει τῆς λαμπροφόρου ὡραιότητας τῆς Ἀναστάσεώς του.
Κοίμησις τοῦ πατρός καί Καθηγουμένου ἡμῶν
Χριστοδούλου ἱερομονάχου
’Αδελφοί ἐν Κυρίῳ, «ἀπορφανισθέντες πρός καιρόν ὥρας, προσώπῳ οὐ καρδίᾳ» (πρβλ. Θεσσ. Α΄, 3,17) ἀπό τοῦ πατρός ἡμῶν ἀναγγέλλουμε μετ' ὀδύνης μεγάλης τήν πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ πεφιλημένου πατρός, γέροντος καί καθηγουμένου ἡμῶν ἀρχιμ. Χριστοδούλου, ἡ ὁποία συνέβη τήν 10η Ἀπριλίου 2021.
Ὁ Γέροντάς μας γεννήθηκε στήν Ἀθήνα τήν 8η Σεπτεμβρίου, ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, τό ἔτος 1940 ἀπό γονεῖς Καρπαθίους, καί κατά τό βάπτισμά του, ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ἔλαβε τό ὄνομα Γεώργιος. Ἀποφοίτησε ἀπό τό πρότυπο Ἰωαννίδειο Γυμνάσιο τοῦ Πειραιᾶ καί στή συνέχεια σπούδασε τήν Θεολογική Ἐπιστήμη στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Σέ ἡλικία 14 ἐτῶν γνωρίστηκε μέ τόν πνευματικό καί γέροντά του ἀρχιμ. Χερουβείμ, κτήτορα τῆς περιωνύμου Μονῆς τοῦ Παρακλήτου, ὁ ὁποῖος διέκρινε στό νεαρό Γεώργιο τήν εὐλάβεια καί τή χριστοφόρο καρδία του.Ἦταν αὐτός ὁ ὁσιότροπος Γέρων πού τοῦ ἐνέπνευσε καί αὔξησε τήν κατά Θεόν κλίση καί τά χαρίσματά του, τόν ζῆλο, τήν εὐσέβεια καί κυρίως τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, τόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ, καί τήν Ἐκκλησία. Τίς τρεῖς αὐτές ἀγάπες ὁ Γέροντας τίς διακόνησε μέ καθαρή συνείδηση καί πνεῦμα αὐτοθυσίας:
Ἀγάπησε τόν Θεό, μέσα ἀπό τόν παραδοσιακό μοναχισμό καί τήν ἱερωσύνη. Ἐκάρη μοναχός τήν 5η Ἰουλίου 1969 στήν Μονή Παρακλήτου. Ἐχειροτονήθη διάκονος τήν 11η Σεπτεμβρίου 1969 στήν Ἱ. Μ. Ἁγ.Παρασκευῆς Γιαννιτσῶν καί πρεσβύτερος τήν 19η Ὀκτωβρίου 1969 ἀπό τόν ἅγιο Καλλίνικο Μητροπολίτη Ἐδέσσης. Ὁ ἀοίδιμος Γέροντας μας ἦταν ἐραστής τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ καί βίου τόσο, ὥστε νά πρεσβεύει πώς ὁ χριστιανός ἔπρεπε νά εἶναι ἤ μοναχός ἤ φιλομόναχος. Ἀνησυχοῦσε ἐμπόνως μή τυχόν διακοπεῖ ἡ ἁγιοποιός μοναχική παράδοση μέ τήν εἰσαγωγή νέων ἠθῶν καί τοῦ ἐκκοσμικευμένου τρόπου μοναχικῆς ζωῆς καθώς, ὅπως ἔλεγε, «μοναχισμός καί κόσμος εἶναι ἀσυμβίβαστες ἔννοιες, ὅσο περίπου φῶς καί σκοτάδι, ψάρια καί στεριά, ἀετός καί γῆ».
Ἀγάπησε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο, και τόν διακόνησε ὡς λαϊκός κατηχητής καί ἱεροκήρυκας, στόν Πειραιᾶ καί στήν Ναύπακτο. Ἀργότερα δέ καί ὡς λειτουργός καί πνευματικός-ἐξομολόγος στήν Μητρόπολη Ἐδέσσης ὑπό τόν ἅγιο Καλλίνικο, στήν Μητρόπολη Ἠλείας ὑπό τόν Μητροπολίτη κυρόν Ἀθανάσιο καί στή Μητρόπολη Ἀττικῆς ὑπό τόν Μητροπολίτη κυρόν Δωρόθεον. Ὡς ποιμένας παρά τήν πολύχρονη ἀσθένεια στά μάτια, πού τόν ἐμπόδιζε νά βλέπει τό αἰσθητό φῶς, διακρινόταν ἀπό θαυμαστή ὑπομονή, γενναιότητα καί ἀγόγγυστη παράδοση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τόν διέκρινε ἕνα δυνατό πνεῦμα, πού δέν ἔπληττε τήν βαθιά του ταπείνωση, μιά θαυμαστή ἀκρίβεια βίου καί λόγου, λεπτότητα καί εὐγένεια, πλεγμένα μέ τήν πατερική διάκριση καί τή Χριστομίμητη συγκατάβαση. Ἀγαποῦσε τήν ὀλιγολογία καί τή σιωπή, δημιουργοῦσε γύρω του κλίμα ὁσιότητος, μύριζε οὐρανό!
Ἀγάπησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί τήν διακόνησε πρῶτον μέ τό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό του φρόνημα. Βαθιά φιλακόλουθος καί ἀνέγκλητος λειτουργός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου πίστευε καί διαπρυσίως κήρυττε πώς ὅλα τά δωρήματα τῆς εὐμήχανης θείας ἀγαθοδωρίας τ’ἀπολαμβάνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί διά τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀείροης δροσερῆς πηγῆς παντός ἀγαθοῦ. Δεύτερον ὡς συγγραφέας, μελουργῶντας μέ τόν χαρισματικό του λόγο ὡς λυγηρά κινύρα πεζῶς, ἐμμέτρως, ἐμμελῶς καί ρητορικῶς τόν θεῖο λόγο καί δοξολογῶντας, κατά τό δυνατόν ἀνθρώπῳ, τήν ὑπέρκαλλη Παναγία Τριάδα. Καί τρίτον ἱδρύοντας μέ τίς εὐχές τῶν τριῶν συγχρόνων μας ὁσίων γερόντων Πορφυρίου, Παϊσίου καί Ἰακώβου, καί τήν πατρική συγκατάθεση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, την ἀνδρώα Μονή μας πρός τιμή τοῦ τρίτου Θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας, ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Ἐπιπλέον γαλούχησε πνευματικῶς καί συνέστησε ἀδελφότητα μοναζουσῶν ἐπανδρώνοντας τήν γυναικεία Μονή Γενεσίου Θεοτόκου στήν Ἀσωπία Θηβῶν, μέ τίς εὐλογίες τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβῶν κ. Γεωργίου, κτήτωρ τῆς ὁποίας εἶναι ὁ εὐλαβέστατος καί φιλομόναχος πρωτοπρεσβύτερος π. Κων/ῖνος Γκέλης. Ἀπό τό ἔτος δέ 1970 ποδηγέτησε πνευματικῶς τήν γυναικεία Ἱ. Μονή Ἁγ.Δημητρίου Ἀμαλιάδος μέ τίς εὐλογίες τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἠλείας κ. Γερμανοῦ.
Ἡ κοίμηση τοῦ Γέροντα γέμισε τίς καρδιές μας μέ πόνο καί θλίψη, ἀλλά μᾶς παρηγορεῖ πολύ ἐκεῖνο πού διαβάζουμε στόν βίο τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἐπανέφερε στό φῶς τόν ἅγιο τοῦ Φωτός, ὅσιο Συμεών τόν Ν. Θεολόγο:
«Τό νά πενθῇ κάποιος τόν θάνατο τοιούτου ἀνδρός εἶναι εὔλογον. Ὅμως ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ ἔκρινεν εὐλογώτερον νά τόν ἐπάρῃ, διότι ἐκοπίασεν ὑπερβολικῶς εἰς τόν μυστικόν ἀμπελῶνα Αὐτοῦ. Καί ἄν ἀπέθανε ὡς ἄνθρωπος, ἡρπάγη διά νά ἐλευθερωθῇ ἀπό τό βάρος τοῦ γηρατείου καί τῆς ἀκολουθούσης ἐξ αὐτοῦ ὀδυνηρᾶς ζωής. Ἀλλά αἱ ἀκτῖνες τῶν διδαχῶν αὐτοῦ εἶναι μέ μᾶς καί μᾶς φωτίζουν».
Ἔχουμε τή βεβαιότητα πώς ὁ θεολαμπής ὅσιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ κραταιός προστάτης μας, ὁ ἑνωθείς καί συγκραθείς μέ τόν ἄδυτον Ἥλιον Χριστόν, «τόν ἐκ τάφου ἡμῖν ἀνατείλαντα», καί θεουργικῶν ἐλλάμψεων ἀξιωθείς, θά ὑποδεχτεῖ τόν ἀγαπημένο Γέροντά μας στό οὐράνιο ἔκπαγλο ἀνάκτορό του, ἀπ’ ὅπου θά μᾶς ἐπιβλέπουν καί θά πρεσβεύουν στόν Σωτήρα Χριστό, γιά ν’ ἀξιωθοῦμε ὅλοι τῆς κοινοβιάσεως στό οὐράνιο Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου.
Ὄντως, Γέροντά μας, «μακαρία ἡ ὀδός ᾗ πορεύῃ σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως». Αἰώνια θά εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη μας στόν Θεό, πού ἀξιωθήκαμε νά εἴμαστε κάτω ἀπό τήν πνευματική σου καθοδήγηση, ἀλλά ταυτόχρονα καί βαριά ἡ εὐθύνη μας γιά τήν κληρονομιά πού ἄφησες. Διά πρεσβειῶν σου εἴθε νά καρπήσουμε τόν σπόρο τῶν διδαχῶν σου. Μή διαλείπεις νά εὔχεσαι γιά τά τέκνα σου, ἕως ὅτου συναντηθοῦμε καί πάλι μαζί σου.
Χριστοδούλου ἱερομονάχου,
πατρός ἡμῶν καί ποδηγέτου,
αἰωνία ἡ μνήμη!
Υ.Γ. Λόγῳ τῆς πανδημίας καί τῶν αὐστηρῶς ἀναγκαίων περιοριστικῶν μέτρων, ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία θά τελεσθεῖ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ἀλλά θά ἀναμεταδίδεται ἀπό τό κανάλι τῆς Μονῆς στίς 12/4/21 ὥρα 11 π.μ (στό youtube–βλ. ἱστοσελίδα Ἱ. Μονῆς), ὥστε νά τήν παρακολουθήσουν ὅσοι θέλουν καί μποροῦν.
-----------------------------------------------------------------------
ΣΚΑΚΙ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ
Ἔλα λοιπόν νά παλέψουμε στά μαρμαρένια ἁλώνια.
Δέν τρέμω στή θέα σου,
Δέν εἶμαι οὔτε κἄν Δαβίδ·
Εἶμαι ἕνα τρυφερό νήπιο.
Μά καί σύ δέν εἶσαι πιά, θαρρῶ, Γολιάθ:
Εἶσαι ὁ χάροντας χωρίς «κέντρον».
Ὅταν ἀνοίξει ἡ ἕβδομη σφραγίδα,
θά παίξουμε σκάκι
-δέν ἔμαθα βλέπεις γιόγκα-
οἱ δυό μας, τό βρέφος καί ὁ θάνατος.
Οὔτε κι ἀπό δαῦτο βέβαια καλοξέρω·
Ἀλλά τήν Κυριακή στή βάφτισή μου
μοῦ ἔκαναν δῶρο ἕνα Βασιλιά παράξενο
-δέν τόν ἤξερε, νομίζω, ὁ Μπέργκμαν-
μπορεῖ νά βγαίνει νικητής σ’ ὅλες τίς παρτίδες!
Ἔλα, λοιπόν!
Σέ περιμένω.
Δέν σέ φοβᾶμαι.
Ξέρεις; μοῦ φαίνεται πώς σ’ ἀγαπῶ.
Μά, ναί! Δέν τό θυμᾶσαι;
Τό 33 μ.Χ. γίναμε φίλοι!...
(Σέ αὐτό τό ποίημα διακηρύττεται αἰνιγματωδῶς ὅτι δέν φοβόμαστε τόν ἀόρατο θανατηφόρο κορωνοϊό τῆς λεγόμενης πανδημίας -γράφε θεομηνίας- ὅπως τό βαφτισμένο νήπιο δέν φοβόταν τόν χάρο, τό θάνατο.)
ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΥΛΙ
Ἦταν ἕνα πουλί ζεστό, γελαστό,
γεννήθηκε μαζί μέ τό Χριστό.
Κελαηδοῦσε χρυσές μαργαρίτες.
Βελούδινα πόδια, ρόδινα φτερά,
πηδοῦσε -τί χαρά ! –
στούς ὥμους τῶν γυμνῶν ζητιάνων.
Τό τραγούδι του ἀνάσταινε
παγωμένες καρδιές.
Ὅταν τό κυνήγησαν,
ἄνοιξε τά ροδόφτερά του ὡς τά οὐράνια.
Χάθηκε.
Κι ἦταν τ’ ὄνομά του Ἀ γ ά π η.
(Ὁ Κύριος καί Θεός μας πού δέν ἔ χ ε ι ἀγάπη, ἀλλά ε ἶ ν α ι ἀγάπη, ζητεῖ κι ἀπό ἐμᾶς τά παιδιά του, νά ἔχουμε μεταξύ μας ἀγάπη· Ἐν τούτῳ γνώσονται ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγἀπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις [8]. Αὐτό ὑπονοεῖται στό προταχθέν ποίημα «Τό χαμένο πουλί»)
μ. Ἰωνάθαν Ἁγιοσυμεωνίτης
-----------------------------------------------------------------------------------------
Χριστουγεννιάτικοι συνειρμοί
Τίκτεται σαρκί ὁ Λόγος
καί ἐν φάτνη τῶν ἀλόγων γεννηθείς ἀνακλίνεται·
τοῦτο συγκατάβασις ἡ ἄκρα,
τοῦτο ἡ φρικτή οἰκονομία![1]
(=Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γεννιέται μέ σάρκα καί ἀνακλίνεται στή φάτνη τῶν ἀλόγων· αὐτό εἶναι ἡ ἄκρα συγκατάβασή του, αὐτό εἶναι ἡ φρικτή του οἰκονομία, γιά τή δική μας σωτηρία!)
Φίλτατοι ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, τῷ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντι ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντι· φρονῶ ταπεινῶς ὅτι δέν ἦταν τόσο δυσάρεστη γιά τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή μας, τόν Κύριο τοῦ παντός, ἡ κατά σάρκα γέννησή του μέσα στή φάτνη τῶν ἀλόγων – διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι [2] – ἀφοῦ ἄλλωστε τήν ἐπέλεξε ὁ ἴδιος. Πιό δυσάρεστο θά εἶναι νά μή βρεῖ κι ἐφέτος, κατά τήν ἐπανάληψη τῆς κοσμοσωτήριας ἑορτῆς τῆς Γεννήσεώς του, τόπο γιά νά γεννηθεῖ σέ κάποιες ψυχές δικῶν του τέκνων, δηλαδή χριστιανῶν ὀρθοδόξων, στό ὄνομά του τό πανάγιο βαπτισμένων, καί αὐτόν τόν Χριστόν ἐνδεδυμένων· ἴσως στή δική μου ψυχή, ἴσως στή δική σας… Καί δέν θά βρεῖ τόπο σ’ αὐτές τίς πονηρές καί ζοφερές ἡμέρες μέ τίς ἄνευ προηγουμένου καταχθόνιες μεθοδεύσεις γιά τήν ἀπορθοδοξοποίηση τοῦ λαοῦ μας καί μέ τήν ἐπίσης ἄνευ προηγουμένου νομιμοποίηση τῆς ἀνομίας, κυρίως νομιμοποίηση τοῦ φρικαλέου ἐγκλήματος τῶν ἐκτρώσεων, δηλ. φόνου ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀθώων βρεφῶν στή μικρή χώρα μας, ἀποποινικοποίηση τοῦ θανάσιμου ἁμαρτήματος τῆς μοιχείας, αὐτόματο διαζύγιο, συμβίωση ὁμοφυλοφίλων κ.ἄ. Ὁ ἰός τῆς πανώλεθρης ἁμαρτίας εἶναι πού ἀπειλεῖ τό ἀμυντικό μας σύστημα καί αὐτή ἡ ἁμαρτία καί ἀμετανοησία ἀποτελεῖ τήν κυρίως γεννήτρια τῆς θανατηφόρου πανδημίας, πού ἀπειλεῖ ἀκόμη καί τήν ὕπαρξη τῆς ἀνθρωπότητος πάνω στή γῆ μας·
Γι’ αὐτό,
Ἀποκενοῦντες ὡς μύρα τά δάκρυα
τῷ δι’ ἡμᾶς Χριστῷ τικτομένω σαρκί,
σαρκός τάς κηλίδας καθαρίσωμεν
τῷ ἀχράντῳ καθαρῶς προσιόντες.[3]
(=χύνοντας σάν μύρα τά δάκρυα
πρός τόν Χριστό πού σαρκώθηκε γιά χάρη μας,
τῆς σάρκας τίς κηλίδες ἄς καθαρίσουμε,
ὥστε τόν ἄχραντο καθαροί νά προσεγγίσουμε.)
Κι ἔτσι μέ αὐτογνωσία νά τοῦ ποῦμε ταπεινωμένοι:
Ἰησοῦ,
τό χιόνι πού στολίζει τήν ψεύτικη φάτνη μας
εἶναι πιό καθαρό καί πιό λευκό
ἀπό τῆς καρδιᾶς μου τήν ἁγνότητα.
Τί κρίμα!…
καί σούταξα πέρσι τά Χριστούγεννα,
νά μή σέ γιορτάσω πιά
μέ διάκοσμο γιορτινό,
ἀλλά ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ.
Ποιός ὅμως εἶναι ὁ ἑορτασμός ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ;
Νά ἑορτάζουμε κατά τόν ἅγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ὄχι σαρκικῶς, ἀλλά θεϊκῶς· ὄχι κοσμικῶς, ἀλλ’ ὑπερκοσμίως· μή στήσουμε χορούς, μή στολίσουμε τούς δρόμους, μήν ἐκθηλύνουμε τή γεύση, μή χαρισθοῦμε στήν ἀφή, μή στολισθοῦμε μέ ἀστραφτερά πετράδια, μέ χρυσάφι λαμπερό, μέ ραψίματα πού ψευτίζουν τό φυσικό κάλλος, μέ γλέντια, μέ μεθύσια, μέ κοίτες κι ἀσέλγειες. Μή συναγωνισθοῦμε στήν κραιπάλη· γιατί γιά μένα κάθε περιττό καί ὄχι ἀναγκαῖο εἶναι κραιπάλη, ὅταν μάλιστα πεινοῦν κάποιοι ἄλλοι [4] (ὅπως συμβαίνει σήμερα)!
Ὅμως οἱ πλεῖστοι συσχηματιζόμαστε μέ τούς ξενόφερτους δυτικότροπους ἑορτασμούς πανηγυρίζοντας ἀλόγως τήν ἄκρα ταπείνωση καί συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ Λόγου, πού ἀκριβῶς ἐνανθρώπησε, γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἀλογία τῶν παθῶν:
Ὁ λόγῳ τείνας οὐρανόν
ἀλόγων ἐν φάτνη ἀνακέκλισαι, Χριστέ,
τῆς ἀλογίας τῶν παθῶν ἡμᾶς θέλων ἐκλυτρώσασθαι.[5]
(=Σύ πού μέ τόν λόγο σου δημιούργησες τόν οὐρανό,
στῶν ἀλόγων τή φάτνη ἀνακλίθηκες,
θέλοντας νά μᾶς λυτρώσεις ἀπό τήν ἀλογία τῶν παθῶν).
Ἀλλ’ ἄν ἀλόγως καί παραλόγως, ἀκόσμως καί κοσμικῶς πανηγυρίζουμε, τότε γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό!…
Γι’ αὐτό,
Καμιά χαρά, κανένα φῶς, καμιά ελπίδα,
μόνο στιγμές-στιγμές μιά φτωχή ἀχτίδα…
Ὁ Ἰησούς ὅμως εὐτυχῶς δέν εἶναι ὁ ἐλθών κάποτε πρίν 2000 τόσα χρόνια, εἶναι ὁ ἐρχόμενος. Ἡ Παρθένος σ ή μ ε ρ ο ν τόν Ὑπερούσιον τίκτει… Σ ή μ ε ρ ο ν γεννᾶται ἐκ Παρθένου…
Ἐλθέ, λοιπόν, τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλθέ, ἡ αἰώνιος ζωή,
ἐλθέ, ὅν ἐπόθησε καί ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή,
ἐλθέ, ὁ μόνος πρός μόνον ὅτι μόνος εἰμί… [6]
Ἐλθέ γιατί δέν ἀγνοῶ, Δέσποτα ποιός εἶσαι καί ἀπό ποιόν ἐξέλαμψες. Ἤ μήπως, ἐπειδή φέρεις τή σάρκα, μοῦ διαφεύγει τῆς ἀστραφτερῆς σου θεότητος ἡ αἴγλη; ἤ μήπως ἀγνοῶ πώς, ἐνῶ βρισκόσουν ὅλος στούς κόλπους τοῦ Πατρός, ἤσουν συγχρόνως ὅλος στά σπλάγχνα τῆς δούλης σου καί μητρός;[7]
Ἡ ἄγνοια κατά τούς θεοφόρους πατέρες εἶναι γενεσιουργός αἰτία τῆς πνευματικῆς ψυχρότητος τοῦ ἀνθρώπου.
Ἔτσι,
Φέτος δέν χιόνισε
κι ὅμως εἶν’ ὅλ’ ἀπό πέρσι πιό κρύα!
Πέρσι, θαρρεῖς,
ὅτι τῶν κακουχουμένων ἀδελφῶν
μ’ ἔκαιγε ὁ πόνος ὁ βαθύς.
Τώρα γύρω καρδιές ψυχρές,
ἐποχῆς παγερῆς…
Διψάω τή θερμή σου ἀνάσα, θεῖο βρέφος.
Φτιασιδωμένο τζάκι ἐμπρός μου· δέν μέ ζεσταίνει.
Πεινάω γιά τήν ἀγάπη σου, Χριστέ μου· μά τή βλέπω παντού
σάν τά βρέφη ἀπό τόν Ἠρώδη
στήν ἐπιτήδευση σφαγμένη.
Ὄντως ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, εὐτυχῶς ὄχι ὅλων…
Ἡ καμπάνα τοῦ ἑσπερινοῦ μέ λυτρώνει
καί ἀπό τῶν ματαίων λογισμῶν μέ ἀνυψώνει.
Γιατί ὁ μέγας Χρυσόστομος μέ ἀναπτερώνει: Τά πάντα σκιρτοῦν ἀπό χαρά, διακηρύττει. Θέλω κι ἐγώ νά σκιρτήσω, θέλω νά πανηγυρίσω! Ἐλᾶτε λοιπόν νά γιορτάσουμε, ἐλᾶτε νά πανηγυρίσουμε! Ὁ διάβολος καταισχύνθηκε, ὁ θάνατος καταργήθηκε, ὁ παράδεισος ἀνοίχθηκε!…
Ὅμως κανένας δέν μπορεῖ τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ τή Σάρκωση καί τή Γέννηση νά χαρεῖ, χωρίς καρδιά καθαρή. Καί ἡ κάθαρση βέβαια τῆς καρδιᾶς (πρῶτο σκαλοπάτι τῆς τρίβαθμης κλίμακας πρός τόν οὐρανό-κάθαρση, φωτισμός, θέωση) μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ μόνο μέ προσευχή ἀδιάλειπτη, ἄσκηση, καί κατ’ ἐξοχήν μέ τήν εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση. Καί πάλι ὁ κήρυξ τῆς μετανοίας ἱερός Χρυσόστομος συνιστᾶ: ἐπίδειξον τά τραύματα τῷ ἰατρῷ· καί ἄλλος κορυφαῖος ἐκκλησιαστικός συγγραφέας βεβαιώνει: ὅποιος ἁμάρτησε, συγχωρεῖται μέ ἄφθονα δάκρυα καί μέ τήν ἐξομολόγηση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν του, χωρίς ντροπή, στόν ἱερέα τοῦ Κυρίου.
Ἀλλά τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως, καί τῆς ἐπί γῆς παρουσίας του καί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τῆς λυτρώσεως ποιητικῶς ὕμνησε ὁ ποιητικώτερος ὅλων τῶν ἁγίων, ὅσιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, σέ κάποιους ἀπό τούς Ὕμνους θείων Ἐρώτων του. Ἐλάχιστο δεῖγμα μεταγλωττισμένο:
Σύ, πού τῶν πάντων ὡς Θεός, ἔξω τῶν πάντων εἶσαι,
θνητός νά γίνεις δέχθηκες καί νἄρθεις μές στόν κόσμο,
καί, μέ τή σάρκα πού ἔλαβες, Χριστέ, κοντά μας ἦρθες.
Κι ὅπως, μ’ ὅλο πού βρίσκεσαι ψηλά μέ τόν Πατέρα,
εἶσαι ἀπό μᾶς ἀχώριστος, Λόγε, νύχτα καί μέρα,
ἔτσι κι ἐμᾶς τούς δούλους σου, μές στά αἰσθητά πού ζοῦμε
καί τά ὁρατά, μᾶς λύτρωσες καί λαμπρούς μές στόφῶς σου,
μᾶς ἀνεβάζεις μετά σοῦ ψηλά στόν οὐρανό σου!…
Καί μέ τή σάρκα πού ἔλαβες, Χριστέ, κοντά μας ἦρθες, γράφει ὁ θεηγόρος Συμεών, καί συμπληρώνει ὁ Θεσσαλονίκης ἅγ. Γρηγόριος Παλαμάς, ὅτι σκοπός τῆς ἐλεύσεως στή γῆ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἦταν νά φέρει στόν κόσμο τήν εἰρήνη του· πολυπόθητο θεῖο δῶρο πάντα, κατεξοχήν ὅμως σήμερα στόν ταραγμένο τόπο μας καί στήν ταραγμένη μας γῆ, πού μοιάζει σχεδόν ὁλόκληρη σάν ἠφαίστειο, ἕτοιμο νά ἐκραγεῖ:
Ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, γράφει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης ἀρχιεπίσκοπος Γρηγόριος, γεννιέται μέ σάρκα σ’ ἕνα σπήλαιο, γιά νά προσφέρει στούς ἀνθρώπους τήν εἰρήνη του. Αὐτή τήν εἰρήνη ἄς τήν φυλάξουμε μέ ὅλη μας τήν δύναμη.
Ἄς εἰρηνεύσουμε πρώτα μέ τόν Θεό πράττοντας τά εὐάρεστα σ’ αὐτόν: ζώντας δηλαδή μέ σωφροσύνη, μέσα στήν ἀλήθεια καί τή δικαιοσύνη.
Ἄς εἰρηνεύσουμε μετά μέ τόν ἑαυτό μας, ὑποτάσσοντας τή σάρκα στό πνεῦμα, γιατί μόνο ἔτσι θά καταστείλουμε τόν ἐμφύλιο πόλεμο, πού μαίνεται μέσα μας.
Ἄς εἰρηνεύσουμε, τέλος, μεταξύ μας ἀνεχόμενοι ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί συγχωρῶντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως μᾶς συγχώρεσε ὁ Κύριος συγκαταβαίνοντας μέχρις ἐμᾶς γιά χάρη μας.
Κλείνοντας, ἄς δώσουμε καί πάλι τόν λόγο στόν ἁγιώτατο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας τόν Θαυματουργό – τόν παλαιότερο ἀπό τούς ἁγίους Γρηγορίους τῆς ἐκκλησίας μας- γιά νά ἐπισφραγίσει μέ τό σπάνιο ρητορικό καί ποιητικό μαζί χάρισμά του, ἐγκωμιάζοντας τή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν:
Δέν μπορῶ νά μή σέ προσκυνῶ, τόν προσκυνούμενο ἀπ’ ὅλη τήν κτίση. Δέν μπορῶ νά μή κηρύττω ἐσένα, πού ὁ οὐρανός διά τοῦ ἀστέρος ὑπέδειξε καί ἡ γῆ διά τῶν μάγων ὑποδέχθηκε καί τῶν ἀγγέλων οἱ χοροί ἀνευφημοῦσαν καί οἱ ἀγραυλοῦντες ποιμένες ἀνυμνοῦσαν. Ἐσύ ὁ ἴδιος εἶσαι Θεός καί ἄνθρωπος, ἐπειδή εἶσαι φιλάνθρωπος. Ἐσύ σκήνωσες ἀνάμεσά μας καί φανερώθηκες στούς δούλους σου μέ δούλου μορφή. Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός μας!
Σημειώσεις:
[1]Ὄρθρος 21 Δεκ.
[2] Λουκ. Β΄ 7
[3] Τριώδιο Ἀποδείπνου 22 Δεκ.
[4] ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος
[5] Κανών Ὄρθρου 23 Δεκ.
[6] ὅσ. Συμεών Ν. Θεολ. Εὐχή Μυστική
[7] ἅγ. Γρηγόριος Νεοκαισαρείας
[8] Ἰωάν. 13,35
Ἱστορικό Ἱερᾶς Μονῆς
Ἀφιερωμένη στήν μνήμη τοῦ κορυφαίου μυστικοῦ Θεολόγου και φωτολαμποῦς ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου καί θεμελιωμένη στίς εὐχές τοῦ θεοφόρου ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας, μακαριστοῦ γέροντος Πορφυρίου τοῦ διορατικοῦ, ἡ Σταυροπηγιακή καί Συνοδική Ἱερά Μονή Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου βρίσκεται τρία χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τόν Κάλαμο Ἀττικῆς, σέ πανοραμική τοποθεσία.
«... Ἔτσι ὅπως ξεχωρίζει ἀνάμεσα στά πεῦκα, αἰωρούμενη στό γαλάζιο φόντο τῆς θάλασσας καί τοῦ οὐρανοῦ, ἀποτελεῖ ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά τό ἁγιοπνευματικό “περιστέρι” τῶν κατοίκων τοῦ κεντρικοῦ νομοῦ τῆς χώρας. Αὐτό τό ἴδιο “περιστέρι” πού κατέβαινε σάν φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί στεκόταν στό κεφάλι τοῦ ἁγίου Συμεών κάθε φορά πού λειτουργοῦσε ἐπί 40 ὁλόκληρα χρόνια, μπροστά στά ἔκθαμβα μάτια ὅσων συμμετεῖχαν στό Μυστήριο...», καθώς σημειώνει γνωστός δημοσιογράφος καθημερινῆς ἐφημερίδας τῶν Ἀθηνῶν.
Ἡ Μονή θεμελιώθηκε τήν 1η Ἰουλίου 1986 καί τήν 13η Ἰουλίου 1987: τήν 1η Ἰουλίου μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ σεπτοῦ γέροντος Πορφυρίου, ὁ ὁποῖος εὐλόγησε δαψιλῶς μέ εὐχές καί προσευχές καί μέ σταυροειδή εὐλογία ὅλον τόν τόπο τῆς νέας Μονῆς, προλέγοντας μέ εὐφροσύνη καί τήν μελλοντική της διαδρομή μέσα στήν Ἐκκλησία - τήν δέ 13η Ἰουλίου μέ τόν Ἁγιασμό γιά τήν θεμελίωση τῶν πρώτων κελλιῶν, ὅπου καί πάλι παρέστη ὁ πολυσέβαστος Γέροντας καί κατέθεσε τήν “ταπεινή του προσευχή”, καθώς εἶπε, σάν πολύτιμο θεμέλιο λίθο στό νέο Μοναστήρι. 
Ἐξίσου πολύτιμους λίθους ἀποτελοῦν οἱ εὐλογίες τῶν ἑτέρων δύο ὁσίων Γερόντων τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ γέροντος Παϊσίου καί τοῦ γέροντος Ἰακώβου. Ὁ μέν πρῶτος ἔδωσε ἐκ τῶν προτέρων τήν εὐλογία καί τίς νουθεσίες του γιά τήν ἀνέγερση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὁ δεύτερος κατά τά πρῶτα βήματα τῆς πορείας της.
Στίς 25 Αὐγούστου 1993 ἡ Ἱερά Μονή προήχθη μέ ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. σέ Σταυροπηγιακή καί Συνοδική.
Γιατί, ὅπως ἔγραψε ὁ Φώτης Κόντογλου γιά τόν ὅσιο Συμεών: «... Ἐκεῖνος ὁ φτωχός καί καταφρονεμένος καλόγερος πού ἔζησε στά 1000 μ.Χ., δηλαδή 900 χρόνια πρίν ἀπό μᾶς, ἔσχισε σάν πύρινο μετέωρο αὐτούς τούς 9 αἰῶνες κι ἔφταξε ὡς τόν καιρό τόν δικό μας, φωτοβόλος κι ἄφθαρτος σάν ἥλιος, γιά νά δώσει ζωή κι ἐλπίδα στούς σημερινούς ἀνθρώπους...».
Βέβαια κατά τήν διάρκεια αὐτῶν τῶν ἐτῶν ἀπαιτήθηκαν κόποι καί θυσίες πολλές “γιά νά δομηθεῖ τό ἱερό αὐτό καθίδρυμα, ὅπου, μέ ἀρχέτυπο τόν θεῖον Συμεών, δοξάζεται ὁ ἐν Τριάδι Θεός, μεγαλύνεται ἡ πάναγνος Θεοτόκος, σώζονται καί θεοῦνται ψυχές καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ εὑρίσκει πνευματικήν ὠφέλεια καί οἰκοδομήν”, καθώς ἔγραψε γιά τήν Ἱερά Μονή ὁ κορυφαῖος σύγχρονος διδάσκαλος τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ, ἀποδημήσας εἰς Κύριον πλέον, Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης.
Σκοπός τῆς Μονῆς, ὅπως ἀναφέρει τό τυπικό της, εἶναι: «...ὁ ἁγιασμός καί ἡ ἐν Χριστῷ τελείωσις τῶν ἀδελφῶν αὐτῆς δι' ἀκριβοῦς ἀσκητικῆς βιωτῆς, ὡς αὐτή διαγράφεται ἐν τῷ Ἱερῷ Εὐαγγελίῳ καί ὡς παρεδόθη ὑπό τῶν ὁσίων καί θεοφόρων ἀσκητικῶν Πατέρων καί Διδασκάλων τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ καί μάλιστα ἐν ταῖς κτιτορικοῖς διαθήκαις, ἐνίων ἐξ αὐτῶν (Παχωμίου τοῦ Μεγάλου, Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου, Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ, Ἀθανασίου τοῦ Μετεωρίτου κ.λπ.), ἐξόχως δέ ὡς τυποῦνται ἐν τῷ φωτολαμπεῖ βίῳ καί ταῖς θεοπνεύστοις διδαχαῖς τοῦ προστάτου ἡμῶν, κορυφαίου δέ διδασκάλου τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί σοφωτάτου ἀλείπτου τῶν μοναζόντων, ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου».
Τό πρόγραμμα τῆς Μονῆς εἶναι παραδοσιακά μοναστηριακό. Τελεῖται καθημερινά ἡ Θεία Λειτουργία καί σχεδόν ὅλες οἱ προβλεπόμενες ἀπό τό μοναχικό τυπικό ἀγρυπνίες. Καθημερινά προσέρχονται Χριστιανοί ἀπό τά πέριξ, χωριά, ἀπό τήν Ἀθήνα καί πολλές ἐπαρχίες, γιά ἐξομολόγηση. Καλλιεργοῦνται συστηματικῶς τά μοναχικά ἐργόχειρα, ὅπως: ἁγιοπατερικές ἐκδόσεις, βυζαντινή ἁγιογραφία, μοσχοθυμίαμα, κηροπλαστική, κομποσχοίνια κ.λπ.
©2021 Σταυροπηγιακή καί Συνοδική Ἱερά Μονή Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου